Grand Canyon - Page - Zion

Zo, weer tijd voor een kleine update uit de USA!

Op 24 september werden we wakker in Tusayan en na een ontbijtje zijn we rustig aan richting het Grand Canyon National Park gereden. Van te voren hadden we besloten een stukje van de Bright Angel Trail te gaan lopen (wat volgens de gids voor de intermediate hikers was) en verder zouden we wel zien wat we gingen doen.
Als eerste gezorgd voor voldoende drinken en nog wat eten gekocht voor lunch als we onderweg zouden zijn.
Nog steeds geloofden we niet dat hier nou de Grand Canyon echt zou zijn. Het was bebost en niets wees erop dat dat enorme natuurgeweld hier zou zijn.
Met een shuttle busje zijn we verder gegaan naar de Bright Angel Lodge waar vanaf we naar beneden konden afdalen over de Bright Angel trail.
Het busje stopte, wij stapten uit en liepen vol verwachting richting de rim. De rim is de rand van de canyon. Onze monden vielen allebei open van verbazing. Wat een enorm gevaarte was dit! Je kon zo ontzettend ver naar beneden kijken! En dan te bedenken dat je helemaal naar beneden kan lopen (wat zo'n 19 km lopen was).
Nou... Oke.. Hier gaan we dan..
De trail was nou niet echt fijn aangelegd, overal lagen losse stenen en balken, en soms losse schroeven die in de balken hoorden te zitten, maar die op de stenen lagen, waardoor je als je niet goed uitkeek daar echt overheen kon struikelen. Maar wat een ervaring was dat zeg, zo in dat grote gevaarte naar beneden lopen. En sommige stukken gingen nog best stijl naar beneden toe. Gelukkig was er veel in de schaduw, want tja.. We moesten natuurlijk ook nog een keer terug naar boven lopen.
Na ongeveer 3 kwartier naar beneden lopen gingen we toch eens kijken of we al in de buurt van een rest area waren. Konden we even op ons gemak zitten en onze lunch opeten. Bleek dat we pas op ongeveer de helft waren! Pffft... Tja.. Oke.. Wat nu? Gaan we doorlopen? Of toch terug?
Uiteindelijk zag Cees ergens de daken van de rest house waar we nog naartoe zouden moeten lopen. Dit leek echt nog ontzettend ver weg, dus toch besloten, wij gaan terug lopen, we moeten immers terug omhoog en daar ben je toch echt dubbel zo lang mee bezig.
Wat was dat terug lopen zwaar! Ik heb nog steeds last van mijn kuiten en onderrug.
Uiteindelijk bleek dat we in plaats van de intermediate route al dichtbij de difficult hike zaten! Pfoe, geen wonder dat het zo zwaar was! Maar wat was het mooi, prachtige uitzichten, mijlenver.
Aangezien elke stap zetten nu toch echt een stap te ver leek, toch maar de shuttle bus terug gepakt en op aanraden van de reisgids naar Mather Point gereden. Daar heb je een van de mooiste uitzichten op de Canyon. Het was ook de drukste... Overal alleen maar toeristen. Het krioelde gewoon. Hoe rustig het was op de Bright Angel Trail, hoe druk was het daar. Maar het uitzicht was echt prachtig.
Moe, maar voldaan zijn we teruggereden naar Tusayan en zijn we uiteindelijk gaan eten in het steakhouse waar we gisteren nog zo lang moesten wachten. Nu een stukje vroeger daar naartoe gegaan en er was na 10 minuutjes wachten een tafeltje vrij.
Daar heeft Cees een steak op (waar gewoon een stuk boter wat net zo groot als de steak was bovenop de steak lag). En ik had heerlijke spareribs. Nog iets wat hier anders is als in Nederland is de ijsthee. In plaats van die zoete "rommel" die je in Nederland als ijsthee drinkt, is het hier gewoon echt, koude thee. Geen suiker erin, gewoon koude thee en ijsblokjes en een schijfje citroen. Heerlijk dorstlessend!

25 september was het tijd om naar Page te rijden. Daar zouden we de volgende dag een tour krijgen in de Upper Antelope Canyon en daar zit ook de Horseshoe Bend die Cees erg graag wilde zien! (dit is nog een klein dingetje, maar dat lees je zo wel :') ).
Aangezien het niet een hele grote afstand was en we pas om 11 uur hoefden uit te checken hebben we het lekker rustig aan gedaan. Zeker na al het hiken van de dag ervoor.
Om naar Page te rijden, moesten we nogmaals door het Grand Canyon National Park. Na nog een paar mooie viewpoints zijn we uiteindelijk doorgereden en langzaamaan kwamen we weer in woestijnachtig gebied waar overal langs de kant wat armoedige kraampjes stonden waar Navajo indianen hun spulletjes verkochten. We zaten nu echt in het gedeelte waar de Navajo's woonden. Overal verspreid tussen de woestenij waren armoedige huisjes en trailers met grote pickups ernaast. Dit was zowat de hele reis het uitzicht.
Opeens kwamen we dichtbij Page en kwamen het bordje Horseshoe Bend tegen. Huh? Nu al? We dachten dat dit pas na Page zat.. Niet dus.
Ondertussen hadden we erg veel honger gekregen en was het al half 3, dus ruim tijd voor lunch. Het eerste wat we tegen kwamen was weer een McDonalds, dus daar even snel een broodje gegeten.
Ok, wat nu? We wilde graag al terug naar Horseshoe Bend, maar het was zo ontzettend warm! Uiteindelijk besloten dat we het de dag erna wel zouden doen voor we de Antelope Canyon tour gingen doen. Daar hoefden we toch pas om 1 uur te zijn, dan maar in de ochtend vroeg naar Horseshoe Bend.
Ok, hoe laat konden we eigenlijk inchecken in het hotel? Geen idee.. Maar we hadden het idee dat we er daarvoor nog te vroeg waren. Om de hoek zat een Walmart en we waren toch nieuwsgierig hoe de boodschappenwinkels er nou uit zien, we hadden toch nog nieuwe flessen water nodig, dus gingen we maar daarheen.
Wat een verpakkingen zeg! Zakken chips van bijna een kilo! En frisdrank flessen van minimaal 2 liter. Kleiner hadden ze niet. En de prijs? Een 2 liter fles Coca Cola voor nog minder dan 1 dollar! 1 dollar!
Dan de groente afdeling. Een prei kostte bijna 3 dollar. Een prei. No joke.
Geen wonder dat alle amerikanen voor kant en klaar en fastfood kiezen. Het is echt een stuk goedkoper dan groente en fruit!
Nadat we ons water hadden en wat snacks voor op de hotelkamer, zijn we daar lekker gaan liggen en een beetje tv gekeken. Even een beetje rust na die drukke dag van gisteren.

26 september gingen we er op tijd uit, want we gingen naar de Horseshoe Bend!
Na een ritje van 10 minuten waren we er. Gelukkig was het een beetje bewolkt en het was een stuk koeler dan gisteren. Camera's mee en lopen.
Het was ongeveer 2,5 km op en neer, maar je moest een flinke duin heuvel over met erg veel los zand wat het best pittig maakte. Ik was blij dat er boven een klein bankje met overkapping stond, eventjes in de schaduw uitrusten. Vervolgens een aardig lange weg weer naar beneden. Zat hier echt die Horseshoe Bend? Er stonden erg veel mensen op een klif foto's te maken.
Na een aantal rotsen stonden we (nou ja.. ik) ook op die klif. Daar was hij dan. Wat een mooi uitzicht was het weer, maar ook erg diep naar beneden. En daar kwam het: Cees die zo graag dit wilde zien, weigerde die klif op te lopen. Toch een beetje eng zo diep, en geen hekken en al die mensen die erbij stonden en echt een beetje gek stonden te doen bij die rand. Nee, laat maar zitten dacht hij. Ik probeerde hem nog een aantal keer over te halen, maar helaas. Uiteindelijk heeft hij het nog van een wat vlakker stuk goed kunnen zien. Maar dichtbij de rand komen.. No Way!
Vervolgens weer verder terug gegaan naar Page. Het was tijd voor de Antelope Canyon tour. In groepjes van 14 personen werden we achterin een stel Pickup trucks geladen en kregen we eerst een ritje van een half uur. 10 minuten over verharde weg, 20 over een onverhard stuk, wat tijdens monsoons en floods helemaal onder water kwam te staan.
Bij de Canyon aangekomen kregen we eerst wat instructies van onze tourguide (een native american van de Navajo tribe) en vervolgens gingen we de canyon in. Ik vond het al vreemd dat de tourguide een sjaal rond haar mond had geknoopt, maar hoe verder je de canyon in liep, hoe stoffiger het werd. Wat was dit ontzettend mooi! Hoe het zonlicht naar binnen kwam in die canyon, prachtig! De tourguide liet ons precies zien waar en hoe we onze foto's moesten maken om bepaalde figuren te kunnen zien. Onder andere het silhouette van een beer. De vertaling van beer in het Navajo is trouwens shjash (of iets dergelijks, zo sprak je het in ieder geval uit ;-)) Een steen in de vorm van George Washington. Een hartje en een oog, en een prachtig weefpatroon.
Na nog een praatje te hebben gemaakt met een stel andere Nederlanders (2 stellen van onze leeftijd) was het tijd om weer terug te rijden naar Page. En voor ons om verder te rijden richting Panguitch!
Gelukkig was dat maar 2 uurtjes rijden en wat was het weer een prachtige rit.
Eerst langs Lake Powell vervolgens aankomend in de staat Utah. Waar we ook gelijk de klok weer een uur vooruit moesten zetten. Gelijk ook een flinke verandering weer van scenery. Waar we uit de zanderige woestenij kwamen was dit weer veel groener en hier woonden ook wat "rijkere" amerikanen. Grote boerderijen en grote vrijstaande huizen.
Om naar Panguitch te komen moesten we ook het Zion National Park door. Alweer, het begint saai te worden, maar wat een prachtig landschap. Maar eerlijk gezegd waren we ook blij met het vooruitzicht dat we bijna naar Las Vegas zouden gaan. Zelfs Cees wilde naar Vegas toe. Die natuur.. Daar hadden we het wel een beetje mee gehad.
Aangekomen in ons hotel moesten we nog op zoek naar avondeten. Na veel gezoek op tripadvisor een restaurantje uitgezocht waar we waarschijnlijk voor moesten wachten, maar voor goed eten hadden we het er wel over.
Daar aangekomen stond er heel mooi op het raam geplakt dat ze geen creditcards konden aannemen aangezien er een of ander apparaat kapot was. Balen.. Ok.. Wat nu? We zitten in de middle of nowhere, zonder avondeten..
Uiteindelijk zijn we bij Arby's gaan zitten en daar snel een burger naar binnen gewerkt. Zo.. Dan hebben we ten minste gegeten..
Daarna snel terug gereden naar het hotel (wat nogal shabby was, en niet heel erg schoon..) en lekker naar bed gegaan.